Na jarenlange problemen en verschillende opnames waren we heel opgelucht wanneer onze zoon uiteindelijk werd opgenomen in Katarsis. Het was een geruststelling dat hij in goede handen was omdat wij ondertussen de controle over hem verloren waren. Het programma gaf terug structuur aan zijn leven en de medebewoners hielpen hem tijdens moeilijke momenten want het was bij momenten best zwaar voor hem. Als we vragen hadden of ons zorgen maakten over hem konden we rekenen op de steun van de familiewerkers. Toen onze zoon naar het tussenhuis ging, was dit een grote stap voor hem maar zeker ook voor ons. Vanuit de beschermende omgeving moesten we hem terug vertrouwen geven en dat lukte ons niet zo goed. Achteraf gezien zaten we hem toch te dicht op zijn vel en moesten we hem laten experimenteren met het alleen wonen. Hier hebben we gelukkig gesprekken over kunnen doen die soms pijnlijk maar ook leerrijk waren. Wij leerden onze zoon op een nieuwe manier kennen en staan nu anders en misschien wel beter in contact met mekaar.
Je bent hier: